Op 6 februari overleed Jan Sikora, een veelzijdig kunstenaar en doyen van de Poolse schilderkunst in Nederland, in het ziekenhuis in Capelle aan den IJssel. We zijn allemaal diep bedroefd door zijn verlies. Wie kende hem niet? Tekenaar, schilder, beeldhouwer. De perfecte techniek van zijn werken en hun diepgaande artistieke boodschap wekten bewondering en respect.
Opgeleid in Polen, getroffen door een steeds slechter wordend gehoor, hield hij ondanks zijn lot niet op met creatief werk. Jan Sikora creëerde vele prachtige werken en werd vele malen bekroond in Nederland en in het buitenland. Zijn collecties worden nog steeds met groot succes tentoongesteld.
De neergang van zijn werk wordt gekenmerkt door een metafysische reflectie op de wereld. Deze periode is het meest bekend bij zijn huidige fans. Toen ik hem tien jaar geleden bezocht, communiceerde hij met de buitenwereld voornamelijk met behulp van zijn levensgezellin Ewa Muszyńska en een kunstmatig gehoor, hij had niet langer zijn eigen gehoor. "Ik vind het heel moeilijk om met mensen te communiceren", zei hij, "ik ben niet meer zo geïnteresseerd in het dagelijkse leven, ik voer dialogen met mezelf. Ik zoek naar nieuwe plaatsen in het universum".
Het is tevergeefs om mensen te zoeken in zijn schilderijen. Als ze af en toe verschijnen, is dat alleen als symbool van een mystiek begin of een tragisch einde. Mysterieuze visioenen vervullen met vrees, maar Jan Sikora was geen totale pessimist. Zijn geloof in een goed einde heeft hem nooit verlaten tot hij geen kracht meer had.
Het nieuws van zijn dood veroorzaakte een lawine van reacties op de sociale media. Een van hen, zeer typerend, wil ik hier aan het eind van deze memoires citeren.
"Het lichaam is slechts een lapmiddel voor de ziel. Het aardse leven gaat voorbij en een nieuw begint in een andere, betere wereld".
Paweł
Jan Sikora heeft zijn plaats in het universum verdiend.
Waldemar Pankiw